کد مطلب:94471 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
[صفحه 169] مدتی در كار پیكار صفین، میان شامیان و مسلمین فراق افتاد. بعضی از سپاهیان اسلام چون وضع را چنین دیدند، از علی (ع) شكوه كردند و گفتند: - تامل علی (ع) در فرمان به جنگ شاید بدین سبب است كه از مرگ می ترسد و گروهی دیگر به كنایه اظهار داشتند: - شاید برای این است كه در لزوم پیكار با شامیان تردید دارد این سخن در كام امیرمومنان بسی ناگوار آمد و این خطبه را خطاب به آنان ایراد فرمود بر جان من این سخن از زهر بسی تلخ تر است كه می گوئید: من در كارزار با شامیان سستی و رخوت می ورزم اما این سخن كه شما می گوئید: تا این اندازه درنگ در كار جنگ، برای آنست كه من از مرگ در هراسم، بسی زشت و یاوه است. خدا گواه من است، كه باك ندارم تا در كارزار بسوی مرگ روم، یا اینكه مرگ رو به من آرد. اما اینكه می گوئید: در جنگ با اهل شام شك و تردیدی به دل راه داده ام، آنهم ناروا سخنی است. چه، به خدا سوگند، كه من لحظه دست از كار پیكار بر ندارم، مگر اینكه در انتظارم تا شاید گروهی از شامیان فروغ هدایت را از تاریكی سفاهت باز شناسند، و بمن بپیوندند. و این اندیشه، برایم بسی عزیزتر است تا اینكه، آنان را در گرداب گمراهی بخاك و خون كشم. هر چند كه، هر كسی خود مسئول سرانجام ناگوار كردار خویش است
صفحه 169.